വെള്ള മയില് പറഞ്ഞു.
പീലികള് വിടര്ത്തി
നിന്റെ വഴിയിലെ
ഈ നീണ്ട കാത്തിരിപ്പ്
എന്നെ വിവശനാക്കിത്തുടങ്ങി.
കൊഴിഞ്ഞ പൂ മെത്തയിലും
നിറം മങ്ങാത്ത ഉടലിലും
കുയില് പാടാത്ത
മാവിന് തുഞ്ചത്തും
പറന്നിരങ്ങാതെ
നിത്യതയുടെ ഒരു
മോഹപ്പീലി നിനക്കായ്
ഇനിയും കരുതിവക്കാന്
എനിക്കാവില്ല.
സമതലത്തിലെ നൃത്തത്തിന്
സമയമായിരിക്കുന്നു.
പടിഞ്ഞാറേ കുന്നിന്റെ
നെഞ്ചത്ത് വേലിപ്പൂ കൊണ്ടൊരു
കൂടാരം പണിയാന്
പറന്ന് പറന്ന് പോയ ഇന്നലെ
ഞാനറിഞ്ഞു....
മായ കാഴ്ചകളാല് നീ എങ്ങിനെ
അതിരുകള്ക്ക് മറ പിടിച്ചുവെന്ന്.
ഒരു പച്ച മയിലെന്നു എന്നെ വിളിക്കുക...
ഇനിയും നിറം മാറാന് ആവതില്ലെനിക്ക്.
No comments:
Post a Comment