ഈ പാടം എന്റെയല്ല.

ഇത്തിരിസ്ഥലം.അതിലൊക്കെ പച്ചപ്പുല്ല്.അതിന്റെ നാമ്പിലൊക്കെ വജ്രം പോലെ മഞ്ഞു തുള്ളികൾ.അവയിലൊക്കെ മഴവില്ല്.എനിയെന്താ....അതും നോക്കിയിരിക്കുന്ന ഒരു പെണ്കുട്ടി എന്ന് എഴുതിയാലോ....പച്ചപ്പിന്റെ ഇടയിലല്ലേ അവൾക്ക് തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള പലതും ഉണ്ടാവുക.അതോ,അവിടം ശൂന്യമാകുമോ. എന്നാൽ വേറെ എന്തെങ്കിലും ചിന്തിക്കാം.ഒന്നുമില്ലായ്മയ്ക്ക് ഇത്തിരി അർത്ഥവും മനോഹാരിതയും ഉണ്ടാവുമോ.ചോദ്യങ്ങൾ തന്നോട് തന്നെയാകാം.ദൂരെ തൊപ്പിക്കുടവച്ച ഒരു വൃദ്ധൻ നിർവ്വികാരനായി ഒരു പശുവിനെ തീറ്റുന്നു വേണോ.... ഏയ്...അതിന് പുതുമയില്ല. ഓരോ കഥയെഴുതാനും കാര്യമൊന്നും വേണ്ട.അതുകൊണ്ടു സ്വയം കഥയില്ലാത്ത സ്വന്തം കഥ ഓർത്തെടുക്കാം.പണ്ട് പണ്ട് എന്ന് തുടങ്ങുന്നതല്ല.ഈ കഴിഞ്ഞ ദിവസം എന്നാക്കാം.ഒരു വർത്തമാനകാല പുതുമ നന്നാവും.പക്ഷെ, മുഴുവൻ വിചാരങ്ങൾ പകർത്താനും പറ്റില്ല്യാ. ഒരാളുടെ മനസ്സ് മറ്റുചിലർ കാണാക്കയറിട്ട് അദൃശ്യമായി ചുറ്റിപ്പിടിച്ച് വെറുതെ ചിരിക്കും.പകുതിയെഴുതി നിർത്തിയാലോ....ഇല്ല...തുടരണം.മഷി തീരും വരെ...മറ്റൊരാൾ കഥയുടെ ചെപ്പ് തുറക്കാതിരിക്കും വരെ.കാരണം, ഈ എഴുതാൻ കരുതിയ കഥ ഇനിയും കാണാത്ത സ്വപ്നത്തിന്റെയാണ്.മടുപ്പില്ലാതെ കാത്തിരിക്കാൻ, ആരാണ് കൂട്ടുവരുക...ഏകാന്തത ചിലപ്പോൾ മടുപ്പുളവാക്കും.ഇന്ന് മഴ വരില്ല.നീയ്യും.