ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട മനസ്സ് എന്തിനാണ് തത്രപ്പെടുന്നത്...ഒരു പൂപോലുമില്ലാതെ ചില്ലകൾ പടർത്തി നിൽക്കുന്ന വന്മരത്തിൻ ചുവട്ടിലെ ഒറ്റക്കല്ലിലിരുന്നു സ്വപ്നം കാണാൻ, ഏകാന്തത തന്നെ അഭിലഷണനീയം.കിളികൾപോലും മൂകരായ ഈ നട്ടുച്ചക്കും, കരിയെഴുതിയ ചുവന്നമിഴികളിൽ നനവുമായി, ഇലകൾക്കിടയിൽ മറഞ്ഞിരുന്ന് സാകൂതം നോക്കുന്ന പേരറിയാപ്പക്ഷീ...നിന്നെ എനിക്കെന്തിഷ്ടമാണെന്നോ...ഏറെ തിരഞ്ഞ് ഒരു തുള്ളി തേൻ മാത്രമുള്ള ഒരൊറ്റപ്പൂ നിനക്ക് സമ്മാനിക്കാം.എന്നും പച്ചപ്പുല്ല് വിരിച്ച് പതുപതുത്ത മെത്തയാക്കാൻ മോഹിക്കുന്ന കൂടൊരു ഭ്രമം മാത്രം. അദൃശ്യമായ വിഭജിക്കാത്ത പാതകൾ സങ്കടം പങ്കുവക്കുന്നുണ്ട്.നിന്റെ കാടുകളിൽ നിഴൽച്ചിത്രങ്ങൾ വരച്ചിടാൻ, പച്ചിലച്ചാറുമായി കാലമുണ്ട്.ഞാൻ നീ മാത്രമാണെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ അത് കൊത്തിപ്പറന്നു പോകാൻ, ആ ചിറകുകളിൽ ഒന്നുമാത്രം കടം ചോദിക്കട്ടെ ഞാൻ.വെറുതെ...വെറുതെ മാത്രം.